Noktalı yere bir çok şey konabilir; kucağa, kucakta uyumaya, sallanarak uyumaya, memeye, emziğe, parmak emmeye, memede uyumaya, emzikle uyumaya vs vs vs. Kısaca bebeklerin yaptığı 10-15 şeyin her biri. E o zaman koyalım bir köşeye de bekleyelim kendi kendine büyüsün. Bitki mi yahu bu? Bitkiler için bile sevgiyle konuşun yoksa ölürler demiyorlar mıydı??
Nedense en anaç kültürlerden biri olmamıza rağmen yeni nesilin bilinç altına devamlı "aman alıştırma sakın" korku tohumları atılıyor. Ben de hamileyken çok dikkat edeyim de alışmasın diyordum bir çok şey için. Nitekim tam tersini yaptım ve çok zorladım ama alışmadı mesela memede uyumaya. Bir ara ne güzel uyuyordu. Yatarak emzirdiğim için usulca kalkıyordum yanından ohh mis. O dönem "ay sakıııın"lar duydum hep. Başka türlü uyutamazmışım. Al bak uyumuyo şimdi emerken. Doyunca bırakıyor. Emzikle oyalanarak, bana dokunarak, ayaklarını üstüme atarak, etrafa bakarak uyumaya karar verdi kendi kendine. Ama memeye doymasaydı, tam uykuluyken aman alışmasın uyumasın bu halde diye çekseydim memeyi belki meme değerli kalacaktı uyku aşamasında. Bir arkadaşım demişti de çok hoşuma gitmişti; "Bu bebekler beslenirken, gaz çıkarırken, bir yerden bir yere giderken, tuvalet konusunda bize bağımlı da neden uykuya geçerken bağımsız olsunlar diye bu kadar çabalıyoruz sanki". Bir de şunu anlamıyorum; yahu bu bebek kendi kendine rahat rahat uyuyordu da ben mi uyandırıp ayağımda salladım veya sakin sakin oyalanırken kucağıma aldım. Uyumayan ve devamlı ağlayan bir bebeğe çözümleri nedir acaba bu kimselerin? Sadece yapma demekle olmuyor, ne yapılabileceğini de söyle bari (ve evet bırak ağlasın ciğerleri açılır bir seçenek değil çünkü ağlamanın stres hormonu salgılatarak büyümeyi bile yavaşlattığı bilimsel olarak kanıtlandı)
O kadar hızlı geçiyor ki zaman. Neden her anının tadını çıkarmak yerine ya yarın şu bu olursa diye bugün yapılabilecekleri yasaklıyoruz ki. Ne biliyorsun verdiğin uyku eğitimi boşa gitmeyecek 8-9 aylıkken yaşadığı ayrılık anksiyetesi döneminde. Bazı bebek ne yaparsan yap eğitim almıyor ve bazısı da eğitim vermesen de kendi kendine bir yola giriyor. E ikisinde de çabalamak saçma olmuyor mu o zaman?
Benim çocuğum uyumayan bir bebek değil önceki yazımda da anlattığım gibi (nedeni herneyse) ama sizinki uyumuyorsa, her halükarda uykusuzsanız, bari yan yana yatın, atın alışır korkularını üzerinizden huzur bulun, uyuyamasanız da dinlenin (yok ben uyku eğitimini deneyeceğim diyorsanız da kim ne karışır elbette ama tavsiyem başlayıp başlayıp yarım bırakmayın, sonuna kadar gidemeyecekseniz hiç başlamayın çünkü boşa gidince çok yıpranıyor anneler bu süreçte)
Ben şahsen 15 yaşına gelmiş ve hala anne babasıyla uyuyan veya sallanarak uyutulan birini tanımadım (klinik vakalar hariç tabiki de). Hatta öyle ki tanıdıklarımın çoğu "ay bu çocuk hiç öptürtmüyor artık" yakınmalarında bulunuyor.
Neyseki annem ve kayınvaldemle de aynı kafadayız. Mesela kayınvaldem Reşit'i büyütürken toyluğuna gelmiş ne derlerse onu yapmış ama ikinci oğlunda iç güdülerini dinlemiş. Mesela yanında yatırmış hep. Hatta eşi ana kuzusu olacak bu dediğinde az kaldı istesen de yatmayacak bizimle demiş ve dediği de çıkmış. Şimdi çok özlüyorum o günleri sen de o yüzden tadını çıkar diyor.
Bu yüzdendir ki sen çok alıştırmışsın diyenlere cevabım evet neyseki alıştı da bol bol doyuyoruz birbirimize...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder